Toen we aankwamen vond ik het wel leuk dat we de omgeving en de gebouwen reeds kenden. Het was een aangenaam weerzien.
Dinsdagnamiddag kregen we onze eerste opdracht: een opera maken gebaseerd op een Griekse mythe. Hoe moesten we hier in godsnaam aan beginnen? Gelukkig hadden we reeds wat achtergrondinformatie over onze mythe: de Minotaurus, opgezocht. Eens we aan de slag gingen met het verhaal en het verwerkten met onze eigen ideeën kwam er langzaam maar zeker schot in de zaak. Iedereen kon zich goed vinden in zijn rol en we hebben over de grond gerold van het lachen tijdens de repetities. Het was enorm leuk, en al zeg ik het zelf, het resultaat mocht er wezen.
Die avond was een avondwandeling gepland. Maar diegene die nog veel werk hadden voor stages of iets anders mochten ook op het domein blijven om te werken. Hier maakte in dankbaar gebruik van, het had ook wel iets, iedereen achter zijn computer en werken maar! Je kon ook al eens tips vragen aan mensen die bij jou in de buurt zaten, kortom, het was een gezellige werksfeer. Toen de wandelaars terug huiswaarts keerden kregen we echter een golf van kritiek, misschien ook een beetje jaloezie, over ons heen. Dit raakte me heel erg. Ik vond het kwetsend om te horen hoe anderen reageerden op het feit dat we niet mee gaan wandelen waren. Gelukkig kregen we de steun van de lectoren en was ik toch heel blij dat ik zoveel werk heb kunnen verzetten die avond.
De volgende dag waren de frustraties van mijn medestudenten gelukkig al weggeëbd. In de voormiddag konden we onze Minotaurus opera nog eens oefenen en na lang wachten was het ook onze beurt om een generale repetitie te houden in 'De Put'. Wat lichten en een leuke achtergrond niet allemaal kunnen doen met je voorstelling! Fantastisch gewoon, het gaf me een echt actrice-gevoel. Woensdagnamiddag werden 3 operagroepen samengezet om enkele workshops voor kinderen in elkaar te boxen. In onze groep waren er genoeg mensen die er van bij het begin stevig hun schouders onder zette waardoor we snel een beeld hadden van hoe we het gingen aanpakken.
's Avonds brak dan de moment-suprème aan: onze opera. Wij waren groep 7 dus kon ik ervoor nog genieten van alle andere groepen. En dat genieten werd vermenigvuldigd met 50! Ik werd bijna letterlijk van mijn stoel geblazen door de adembenemende stukken die de anderen brachten! De meningen waren onverdeeld: het werd een hele mooie avond met allemaal prachtig uitgewerkte theaterstukken. We kunnen er wat van!
De bar zorgde voor een leuke afsluiter van deze dag: een klein feestje:
Donderdagochtend stond ons een nieuwe première te wachten: de workshops met de kinderen. Mijn groep maakte masker. We lieten hen binnenkomen en de kinderen gingen met hun ogen dicht op de grond zitten. De kinderen luisterden naar operamuziek terwijl ze zich voorstelden dat ze in een doolhof een vreselijk monster tegenkwamen. Nadien moesten ze dit monster maken in de vorm van een masker. Met opnieuw adembenemende resultaten als gevolg. Ik stond echt versteld van hun creativiteit! Tijdens de workshops had ik meestal het grootste deel op mij genomen, wat ik met veel plezier en motivatie deed, maar jammer genoeg moest ik dit ook tijdens het maken van het toonmoment doen. Dit vond ik een beetje jammer omdat ik ook gerekend had op een beetje steun van mijn medestudenten... Maar uiteindelijk was ook dit een geslaagde namiddag!
De kinderen trokken zingend huiswaarts en wij verzamelden om naar de filmfragmenten te kijken. Dit vond ik minder interessant. Enkel de eerste groep had zijn filmpjes gemonteerd en dat was echt aangenaam om naar te kijken.
Na het avondmaal ging iedereen naar de kamer om zich helemaal op te tutten want... de afterparty kwam eraan! Na een typische vrouwenfilm die aangekondigd werd met de zangstemmen van de lectoren zakte iedereen af naar de afterparty. Daar hebben we allemaal samen nog eens het beste van onszelf gegeven, maar deze keer op de dansvloer. Moe maar voldaan kroop ik die avond voor de laatste keer in mijn Dworp-bedje.
Vrijdagvoormiddag pakten we onze valiezen en gingen we nog even samenzitten met onze muzoboxen onder onze arm. Het was voor mij heel verrassend om te zien hoe de anderen hun muzische groei hadden voorgesteld. Geen enkele box leek in de verste verte niet op elkaar. De manier waarop iedereen gegroeid was kwam meestal wel op hetzelfde neer, maar toch vond ik het heel leuk!
Met een meer dan voldaan gevoel stapte ik de bus af in Sint-Niklaas en nam afscheid van mijn medestudenten. Dit was de laatste schoolactiviteit die ik met hen gedaan had, tot op de proclamatie allemaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten