Ik heb mijn mentor van het 6e leerjaar eens aan de tand gevoeld ivm de muzische inspanningen die mijn stageschool levert. En het verbaasde me hoeveel werk het schoolteam hierin stopt.
Om te beginnen heeft elke leerkracht een lijst waarop het volledige aanbod van muzische opvoeding staat. Wanneer ze een activiteit voltooid hebben zetten ze hierachter een kruisje.
Per deelgebied wordt er ook genoteerd wat men exact deed en welke doelen erbij horen. Deze worden dan op chronologische volgorde gezet (met de datum ervoor dus) zodat je het ook in de agenda van de leerkracht kan terugvinden.
De volledige leerlijn van muzische opvoeding is ook nog eens afgedrukt per graad (want op De Vlinderboom werkt men met graadsklassen: in de namiddag krijgen de leerlingen les per graad). Elke juf krijgt dus de afgedrukte versie waarin alle doelen van muzo staan. Als ze één van die doelen gerealiseerd hebben schrijven ze ook na dit doel de datum in de leerlijn.
Op vrijdagnamiddag worden er ook muzomomenten georganiseerd. Hieraan neemt de hele school deel (zowel de kleuters als de lagere schoolkinderen) en wordt er gewerkt rond een bepaald thema: masker, ballonnen, dieren, het bos, een kleur... Naar deze momenten kijken de kinderen echt uit, en ze zijn ook altijd heel geslaagd! Ik vind dit een leuk initiatief dat de hele schoolgroep dichter bij elkaar brengt.
Om te eindigen is er ook een apart muzorapport voorzien voor elke leerling. Daarop staan de 5 deelgebieden onder elkaar en de leerkracht moet 1 van de 4 'scores' aanduiden.
Deze zijn: het gaat nog moeilijk - je bent op de goede weg - het lukt al aardig - je hebt echt talent.
Zo krijgen de ouders een beeld van de muzische evolutie van hun kinderen.
Er wordt veel aandacht besteed aan een breed aanbod van alle muzische onderdelen. Bij elk muzomoment ligt de klemtoon op een ander deelgebied van muzo: beeldopvoeding, muzikale opvoeding, muzisch taalgebruik, bewegingsexpressie en / of dramatisch spel. Ook de leerkrachten zien er nauwkeurig op toe dat ze tijdens hun lessen zo'n gevarieerd mogelijk aanbod aanbieden en de kinderen kunnen zich volop uiten en inleven in de ander. Ze leren exploreren, waarderen, zich beheersen, muzische en kunstzinnige expressievormen ontdekken...
Ik vind De Vlinderboom een muzische school die veel inspanningen levert om hun muzische waaier zo breed mogelijk aan te bieden aan al hun leerlingen.
maandag 17 januari 2011
zondag 16 januari 2011
Zot van A
Iedereen was het erover eens: een prachtige film met een hooggeplaatste cast die bestond uit de beste acteurs van het moment.
Met welke verwachtingen stap ik de filmzaal binnen? Torenhoge verwachtingen.
Vol spanning wacht ik tot de film begint. Dan wacht ik tot ik verrast word door een onverwachte wending, vervolgens zoek ik een rode draad en dan.. de aftiteling.
Enkel de eerste verwachting (de film begon wel degelijk) werd ingelost. Ik miste bij deze zo hoog geprezen film een verrassing, een rode draad die niet aan het cliché voldeed, een doordenkertje, enige inspanning van de kijker om te volgen.
Dat was het dus niet. Ik was teleurgesteld. Het is zo'n typische feel-good movie. Nadenken? Geen noodzaak. Rode draad? Alle clichés die er bestaan over liefde, o ja, en de Sint.
Jan Verheyen heeft al enkele hoogstandjes gemaakt als het op films aankomt maar deze vond ik toch een van zijn mindere producties. Hij stelde me teleur.
Maar ja...
... en wie durft hem dat tegen te spreken?
Met welke verwachtingen stap ik de filmzaal binnen? Torenhoge verwachtingen.
Vol spanning wacht ik tot de film begint. Dan wacht ik tot ik verrast word door een onverwachte wending, vervolgens zoek ik een rode draad en dan.. de aftiteling.
Enkel de eerste verwachting (de film begon wel degelijk) werd ingelost. Ik miste bij deze zo hoog geprezen film een verrassing, een rode draad die niet aan het cliché voldeed, een doordenkertje, enige inspanning van de kijker om te volgen.
Dat was het dus niet. Ik was teleurgesteld. Het is zo'n typische feel-good movie. Nadenken? Geen noodzaak. Rode draad? Alle clichés die er bestaan over liefde, o ja, en de Sint.
Jan Verheyen heeft al enkele hoogstandjes gemaakt als het op films aankomt maar deze vond ik toch een van zijn mindere producties. Hij stelde me teleur.
Maar ja...
... en wie durft hem dat tegen te spreken?
Muzisch groeien?!
Hoe moet ik muzisch groeien?
Stap 1: Ga langs bij mevrouw Ivens.
Zij valt onmiddellijk met de deur in huis: knutsel nooit met je leerlingen, creëer met hen!
Ziezo, heel je lagere school carrière wordt hiermee van tafel geveegd. Daar gaan je knutselnamiddagen. Maar gelukkig komt er iets veel beters voor in de plaats: je eigen inbreng. Je kan, mag en moet de kinderen vrij laten, prikkels geven en dan hun eigen fantasie laten werken. Hen laten uitproberen en ontdekken, met vallen en opstaan, lukken en mislukken, tevredenheid en frustraties. Het kan, mag en moet allemaal.
Dit was voor mij een hele bevrijding, maar ook een beetje een schok: 'Ik kan helemaal niets moois maken.' Ook daar had ze direct een antwoord klaar: 'Moet het altijd adembenemend mooi zijn, is het soms ook niet voldoende om ervan te genieten en zelf allerlei dingen uit ter proberen?' Natuurlijk, het is zo voor de hand liggend dat je het al bijna over het hoofd zou zien. Genieten. Krijg je dankzij je proces een mooi eindresultaat, heel leuk. Heb je genoten van het proces maar is het resultaat niet altijd wat in je hoofd zat, niet erg, volgende keer beter, je hebt er dan toch iets uit bijgeleerd.
Kortom: vanaf nu ga ik genieten creëren en concentreer ik met op het proces, en niet op het eindproduct!
Stap 2: De praktijk.
Ook dit was veel vallen en opstaan. Iedere geslaagde les gaf me moed, meer ideeën, tips om mee te nemen naar de volgende les, inzicht in de onuitputtelijke fantasie van kinderen...
Het werkte. De kinderen genoten en waren vrij. Ze gingen aan de slag en kwamen creatief uit de hoek, verrassend en soms ook heel ontroerend wanneer ze apetrots hun werkjes voorstelden.
Deze les neem ik voor de rest van mijn leven als juf mee, het geeft mij en de kinderen vleugels!
Zo zag mijn muzobox eruit: mijn blik op de wereld is verruimd, vroeger keek ik vanop de grond en nu sta ik op een verhoog waardoor ik veel meer opmerk. Ook mijn rugzakje hangt altijd over mijn schouder, daarin zit die muzische inspiratie, die ideeën, de wil om te creëren en niet te knutselen. Mijn vleugels vooraan herinneren me eraan dat je creatief moet zijn, en de creativiteit van de kinderen de vrije loop moet laten gaan. Er zit zoveel in hen!
Stap 1: Ga langs bij mevrouw Ivens.
Zij valt onmiddellijk met de deur in huis: knutsel nooit met je leerlingen, creëer met hen!
Ziezo, heel je lagere school carrière wordt hiermee van tafel geveegd. Daar gaan je knutselnamiddagen. Maar gelukkig komt er iets veel beters voor in de plaats: je eigen inbreng. Je kan, mag en moet de kinderen vrij laten, prikkels geven en dan hun eigen fantasie laten werken. Hen laten uitproberen en ontdekken, met vallen en opstaan, lukken en mislukken, tevredenheid en frustraties. Het kan, mag en moet allemaal.
Dit was voor mij een hele bevrijding, maar ook een beetje een schok: 'Ik kan helemaal niets moois maken.' Ook daar had ze direct een antwoord klaar: 'Moet het altijd adembenemend mooi zijn, is het soms ook niet voldoende om ervan te genieten en zelf allerlei dingen uit ter proberen?' Natuurlijk, het is zo voor de hand liggend dat je het al bijna over het hoofd zou zien. Genieten. Krijg je dankzij je proces een mooi eindresultaat, heel leuk. Heb je genoten van het proces maar is het resultaat niet altijd wat in je hoofd zat, niet erg, volgende keer beter, je hebt er dan toch iets uit bijgeleerd.
Kortom: vanaf nu ga ik genieten creëren en concentreer ik met op het proces, en niet op het eindproduct!
Stap 2: De praktijk.
Ook dit was veel vallen en opstaan. Iedere geslaagde les gaf me moed, meer ideeën, tips om mee te nemen naar de volgende les, inzicht in de onuitputtelijke fantasie van kinderen...
Het werkte. De kinderen genoten en waren vrij. Ze gingen aan de slag en kwamen creatief uit de hoek, verrassend en soms ook heel ontroerend wanneer ze apetrots hun werkjes voorstelden.
Deze les neem ik voor de rest van mijn leven als juf mee, het geeft mij en de kinderen vleugels!
Dworp
Om eerlijk te zijn had ik aanvankelijk niet zoveel zin om dinsdagochtend op muzostage te vertrekken.
Toen we aankwamen vond ik het wel leuk dat we de omgeving en de gebouwen reeds kenden. Het was een aangenaam weerzien.
Dinsdagnamiddag kregen we onze eerste opdracht: een opera maken gebaseerd op een Griekse mythe. Hoe moesten we hier in godsnaam aan beginnen? Gelukkig hadden we reeds wat achtergrondinformatie over onze mythe: de Minotaurus, opgezocht. Eens we aan de slag gingen met het verhaal en het verwerkten met onze eigen ideeën kwam er langzaam maar zeker schot in de zaak. Iedereen kon zich goed vinden in zijn rol en we hebben over de grond gerold van het lachen tijdens de repetities. Het was enorm leuk, en al zeg ik het zelf, het resultaat mocht er wezen.
Die avond was een avondwandeling gepland. Maar diegene die nog veel werk hadden voor stages of iets anders mochten ook op het domein blijven om te werken. Hier maakte in dankbaar gebruik van, het had ook wel iets, iedereen achter zijn computer en werken maar! Je kon ook al eens tips vragen aan mensen die bij jou in de buurt zaten, kortom, het was een gezellige werksfeer. Toen de wandelaars terug huiswaarts keerden kregen we echter een golf van kritiek, misschien ook een beetje jaloezie, over ons heen. Dit raakte me heel erg. Ik vond het kwetsend om te horen hoe anderen reageerden op het feit dat we niet mee gaan wandelen waren. Gelukkig kregen we de steun van de lectoren en was ik toch heel blij dat ik zoveel werk heb kunnen verzetten die avond.
De volgende dag waren de frustraties van mijn medestudenten gelukkig al weggeëbd. In de voormiddag konden we onze Minotaurus opera nog eens oefenen en na lang wachten was het ook onze beurt om een generale repetitie te houden in 'De Put'. Wat lichten en een leuke achtergrond niet allemaal kunnen doen met je voorstelling! Fantastisch gewoon, het gaf me een echt actrice-gevoel. Woensdagnamiddag werden 3 operagroepen samengezet om enkele workshops voor kinderen in elkaar te boxen. In onze groep waren er genoeg mensen die er van bij het begin stevig hun schouders onder zette waardoor we snel een beeld hadden van hoe we het gingen aanpakken.
's Avonds brak dan de moment-suprème aan: onze opera. Wij waren groep 7 dus kon ik ervoor nog genieten van alle andere groepen. En dat genieten werd vermenigvuldigd met 50! Ik werd bijna letterlijk van mijn stoel geblazen door de adembenemende stukken die de anderen brachten! De meningen waren onverdeeld: het werd een hele mooie avond met allemaal prachtig uitgewerkte theaterstukken. We kunnen er wat van!
De bar zorgde voor een leuke afsluiter van deze dag: een klein feestje:
Donderdagochtend stond ons een nieuwe première te wachten: de workshops met de kinderen. Mijn groep maakte masker. We lieten hen binnenkomen en de kinderen gingen met hun ogen dicht op de grond zitten. De kinderen luisterden naar operamuziek terwijl ze zich voorstelden dat ze in een doolhof een vreselijk monster tegenkwamen. Nadien moesten ze dit monster maken in de vorm van een masker. Met opnieuw adembenemende resultaten als gevolg. Ik stond echt versteld van hun creativiteit! Tijdens de workshops had ik meestal het grootste deel op mij genomen, wat ik met veel plezier en motivatie deed, maar jammer genoeg moest ik dit ook tijdens het maken van het toonmoment doen. Dit vond ik een beetje jammer omdat ik ook gerekend had op een beetje steun van mijn medestudenten... Maar uiteindelijk was ook dit een geslaagde namiddag!
De kinderen trokken zingend huiswaarts en wij verzamelden om naar de filmfragmenten te kijken. Dit vond ik minder interessant. Enkel de eerste groep had zijn filmpjes gemonteerd en dat was echt aangenaam om naar te kijken.
Na het avondmaal ging iedereen naar de kamer om zich helemaal op te tutten want... de afterparty kwam eraan! Na een typische vrouwenfilm die aangekondigd werd met de zangstemmen van de lectoren zakte iedereen af naar de afterparty. Daar hebben we allemaal samen nog eens het beste van onszelf gegeven, maar deze keer op de dansvloer. Moe maar voldaan kroop ik die avond voor de laatste keer in mijn Dworp-bedje.
Vrijdagvoormiddag pakten we onze valiezen en gingen we nog even samenzitten met onze muzoboxen onder onze arm. Het was voor mij heel verrassend om te zien hoe de anderen hun muzische groei hadden voorgesteld. Geen enkele box leek in de verste verte niet op elkaar. De manier waarop iedereen gegroeid was kwam meestal wel op hetzelfde neer, maar toch vond ik het heel leuk!
Met een meer dan voldaan gevoel stapte ik de bus af in Sint-Niklaas en nam afscheid van mijn medestudenten. Dit was de laatste schoolactiviteit die ik met hen gedaan had, tot op de proclamatie allemaal!
Toen we aankwamen vond ik het wel leuk dat we de omgeving en de gebouwen reeds kenden. Het was een aangenaam weerzien.
Dinsdagnamiddag kregen we onze eerste opdracht: een opera maken gebaseerd op een Griekse mythe. Hoe moesten we hier in godsnaam aan beginnen? Gelukkig hadden we reeds wat achtergrondinformatie over onze mythe: de Minotaurus, opgezocht. Eens we aan de slag gingen met het verhaal en het verwerkten met onze eigen ideeën kwam er langzaam maar zeker schot in de zaak. Iedereen kon zich goed vinden in zijn rol en we hebben over de grond gerold van het lachen tijdens de repetities. Het was enorm leuk, en al zeg ik het zelf, het resultaat mocht er wezen.
Die avond was een avondwandeling gepland. Maar diegene die nog veel werk hadden voor stages of iets anders mochten ook op het domein blijven om te werken. Hier maakte in dankbaar gebruik van, het had ook wel iets, iedereen achter zijn computer en werken maar! Je kon ook al eens tips vragen aan mensen die bij jou in de buurt zaten, kortom, het was een gezellige werksfeer. Toen de wandelaars terug huiswaarts keerden kregen we echter een golf van kritiek, misschien ook een beetje jaloezie, over ons heen. Dit raakte me heel erg. Ik vond het kwetsend om te horen hoe anderen reageerden op het feit dat we niet mee gaan wandelen waren. Gelukkig kregen we de steun van de lectoren en was ik toch heel blij dat ik zoveel werk heb kunnen verzetten die avond.
De volgende dag waren de frustraties van mijn medestudenten gelukkig al weggeëbd. In de voormiddag konden we onze Minotaurus opera nog eens oefenen en na lang wachten was het ook onze beurt om een generale repetitie te houden in 'De Put'. Wat lichten en een leuke achtergrond niet allemaal kunnen doen met je voorstelling! Fantastisch gewoon, het gaf me een echt actrice-gevoel. Woensdagnamiddag werden 3 operagroepen samengezet om enkele workshops voor kinderen in elkaar te boxen. In onze groep waren er genoeg mensen die er van bij het begin stevig hun schouders onder zette waardoor we snel een beeld hadden van hoe we het gingen aanpakken.
's Avonds brak dan de moment-suprème aan: onze opera. Wij waren groep 7 dus kon ik ervoor nog genieten van alle andere groepen. En dat genieten werd vermenigvuldigd met 50! Ik werd bijna letterlijk van mijn stoel geblazen door de adembenemende stukken die de anderen brachten! De meningen waren onverdeeld: het werd een hele mooie avond met allemaal prachtig uitgewerkte theaterstukken. We kunnen er wat van!
De bar zorgde voor een leuke afsluiter van deze dag: een klein feestje:
Donderdagochtend stond ons een nieuwe première te wachten: de workshops met de kinderen. Mijn groep maakte masker. We lieten hen binnenkomen en de kinderen gingen met hun ogen dicht op de grond zitten. De kinderen luisterden naar operamuziek terwijl ze zich voorstelden dat ze in een doolhof een vreselijk monster tegenkwamen. Nadien moesten ze dit monster maken in de vorm van een masker. Met opnieuw adembenemende resultaten als gevolg. Ik stond echt versteld van hun creativiteit! Tijdens de workshops had ik meestal het grootste deel op mij genomen, wat ik met veel plezier en motivatie deed, maar jammer genoeg moest ik dit ook tijdens het maken van het toonmoment doen. Dit vond ik een beetje jammer omdat ik ook gerekend had op een beetje steun van mijn medestudenten... Maar uiteindelijk was ook dit een geslaagde namiddag!
De kinderen trokken zingend huiswaarts en wij verzamelden om naar de filmfragmenten te kijken. Dit vond ik minder interessant. Enkel de eerste groep had zijn filmpjes gemonteerd en dat was echt aangenaam om naar te kijken.
Na het avondmaal ging iedereen naar de kamer om zich helemaal op te tutten want... de afterparty kwam eraan! Na een typische vrouwenfilm die aangekondigd werd met de zangstemmen van de lectoren zakte iedereen af naar de afterparty. Daar hebben we allemaal samen nog eens het beste van onszelf gegeven, maar deze keer op de dansvloer. Moe maar voldaan kroop ik die avond voor de laatste keer in mijn Dworp-bedje.
Vrijdagvoormiddag pakten we onze valiezen en gingen we nog even samenzitten met onze muzoboxen onder onze arm. Het was voor mij heel verrassend om te zien hoe de anderen hun muzische groei hadden voorgesteld. Geen enkele box leek in de verste verte niet op elkaar. De manier waarop iedereen gegroeid was kwam meestal wel op hetzelfde neer, maar toch vond ik het heel leuk!
Met een meer dan voldaan gevoel stapte ik de bus af in Sint-Niklaas en nam afscheid van mijn medestudenten. Dit was de laatste schoolactiviteit die ik met hen gedaan had, tot op de proclamatie allemaal!
vrijdag 10 december 2010
Semiramide
Woensdagochtend 8 december, na een heerlijke douche kijk ik met lichte pretoogjes naar mijn galakleed aan de kapstok. Voorzichtig trek ik het aan en leg de laatste haarlokken van mijn kapsel op zijn plaats, duffel me warm in en stap de deur uit.
Gelukkig is er niet al te veel wind. Ik stap mijn fiets op, jaja in mijn galakleed, en rij richting station.
Daar staan Sarah, Stef en Dorien al op het perron te wachten. Geregeld werpt er iemand een vreemde blik naar ons en denken wellicht: 'Wat hebben díe nu aan op een doodgewone woensdagmiddag?'
Wel, curieuzeneuzen, wij gaan naar de opera. Voor het eerst in ons leven. En ik brand van de nieuwsgierigheid.
Wanneer we binnenstappen in de Vlaamse Opera merk ik dat iedereen prachtig uitgedost is (ik had niks anders verwacht natuurlijk). Een prachtig zicht. Dat is een foto waard!
Eindelijk laat het gejaagde muziekje ons weten dat de voorstelling snel zal beginnen. Ik zoek me een goed plaatsje, de lichten worden gedoofd en de eerste noten klinken door de zaal. Steeds opnieuw denk ik 'Ja, nu gaat het doek opengaan' maar er gebeurt niks. Na 15 minuten is het dan eindelijk zover. In het begin van de voorstelling is het moeilijk om te volgen. De dialogen zijn lang en ingewikkeld wat het verhaal nogal onduidelijk maakt. Maar na 1 uur begin ik de grote lijnen te begrijpen. Ik geniet van het orkest, de mooie stemmen en het koor, dat ons een heus spektakel brengt. Je moet er wel constant met je hoofd bijblijven merk ik. Anders ontglipt je een detail dat cruciaal is om het verhaal te volgen.
Na ruim 2 uur opera is het tijd voor een pauze. Tijdens de pauze merk ik dat velen dezelfde problemen als ik ondervonden hebben: 'Waarover gaat het nu eigenlijk?'. Maar volgens mij heb ik de kern van het verhaal wel begrepen. Nog vlug even een glaasje water drinken (en hiervoor betaal ik €2, maar dat zal ook wel bij het hele opera-gebeuren horen zeker?) en dan kunnen we er terug tegenaan.
Nu iedereen zijn visie op het verhaal heeft gegeven kan ik een beetje beter volgen omdat er delen uitgelegd zijn die ik aanvankelijk niet zo goed begrepen had.
Het verhaal begon meer en meer vorm te krijgen en ik was nog steeds geboeid door het spektakel. Maar op den duur word je het opera-gezang gewoon en in de helft van het 2e deel krijg ik het moeilijk om te concentreren. Een zwak moment. De voorstelling loopt op zijn einde en de laatste noten worden gezongen.
Ik kijk op mijn horloge en merk dat de hele voorstelling in totaal 4 uur en 30 minuten heeft geduurd. Wow.
Nadien houden we onze eigen nabespreking. Wat hebben we opgemerkt, hoe zat de clou van het verhaal nu juist ineen en heeft iedereen het plot begrepen? Een zware klus, want er waren zoveel verschillende indrukken opgedaan dat de versies enorm van elkaar verschilden. Uiteindelijk konden we samen de puzzel toch leggen en ook de dag nadien werden ons nog dingen duidelijk.
Terug huiswaarts dan maar, maar deze keer wel met een enorme opera-ervaring rijker. Moe maar voldaan plof ik om kwart na acht in de zetel.
Het was prachtig, lang, maar prachtig.
Gelukkig is er niet al te veel wind. Ik stap mijn fiets op, jaja in mijn galakleed, en rij richting station.
Daar staan Sarah, Stef en Dorien al op het perron te wachten. Geregeld werpt er iemand een vreemde blik naar ons en denken wellicht: 'Wat hebben díe nu aan op een doodgewone woensdagmiddag?'
Wel, curieuzeneuzen, wij gaan naar de opera. Voor het eerst in ons leven. En ik brand van de nieuwsgierigheid.
Wanneer we binnenstappen in de Vlaamse Opera merk ik dat iedereen prachtig uitgedost is (ik had niks anders verwacht natuurlijk). Een prachtig zicht. Dat is een foto waard!
Eindelijk laat het gejaagde muziekje ons weten dat de voorstelling snel zal beginnen. Ik zoek me een goed plaatsje, de lichten worden gedoofd en de eerste noten klinken door de zaal. Steeds opnieuw denk ik 'Ja, nu gaat het doek opengaan' maar er gebeurt niks. Na 15 minuten is het dan eindelijk zover. In het begin van de voorstelling is het moeilijk om te volgen. De dialogen zijn lang en ingewikkeld wat het verhaal nogal onduidelijk maakt. Maar na 1 uur begin ik de grote lijnen te begrijpen. Ik geniet van het orkest, de mooie stemmen en het koor, dat ons een heus spektakel brengt. Je moet er wel constant met je hoofd bijblijven merk ik. Anders ontglipt je een detail dat cruciaal is om het verhaal te volgen.
Na ruim 2 uur opera is het tijd voor een pauze. Tijdens de pauze merk ik dat velen dezelfde problemen als ik ondervonden hebben: 'Waarover gaat het nu eigenlijk?'. Maar volgens mij heb ik de kern van het verhaal wel begrepen. Nog vlug even een glaasje water drinken (en hiervoor betaal ik €2, maar dat zal ook wel bij het hele opera-gebeuren horen zeker?) en dan kunnen we er terug tegenaan.
Nu iedereen zijn visie op het verhaal heeft gegeven kan ik een beetje beter volgen omdat er delen uitgelegd zijn die ik aanvankelijk niet zo goed begrepen had.
Het verhaal begon meer en meer vorm te krijgen en ik was nog steeds geboeid door het spektakel. Maar op den duur word je het opera-gezang gewoon en in de helft van het 2e deel krijg ik het moeilijk om te concentreren. Een zwak moment. De voorstelling loopt op zijn einde en de laatste noten worden gezongen.
Ik kijk op mijn horloge en merk dat de hele voorstelling in totaal 4 uur en 30 minuten heeft geduurd. Wow.
Nadien houden we onze eigen nabespreking. Wat hebben we opgemerkt, hoe zat de clou van het verhaal nu juist ineen en heeft iedereen het plot begrepen? Een zware klus, want er waren zoveel verschillende indrukken opgedaan dat de versies enorm van elkaar verschilden. Uiteindelijk konden we samen de puzzel toch leggen en ook de dag nadien werden ons nog dingen duidelijk.
Terug huiswaarts dan maar, maar deze keer wel met een enorme opera-ervaring rijker. Moe maar voldaan plof ik om kwart na acht in de zetel.
Het was prachtig, lang, maar prachtig.
dinsdag 7 december 2010
Diva
We kregen een verbluffende sessie stijldans.
Stap voor stap werden we ondergedompeld in de wals. Eens ik en Dorien, mijn danspartner, de individuele stappen onder de knie hadden konden we beginnen aan het echte werk. Maar dat was helaas iets moeilijker. De basispas aan de forward koppelen ging nog vlot, maar eens we met de reverse begonnen sloegen we alles door elkaar. Je moet je echt concentreren terwijl je aan het dansen bent en er natuurlijk ook voor zorgen dat je op de maat van de muziek beweegt.
Een hele klus die we na de 2 uur nog niet onder de knie hadden. Maar we hebben ons voorgenomen om in de kerstvakantie verder te oefenen zodat we op nieuwjaarsavond kunnen schitteren op de Zeelse dansvloer. Onze eigen missie.
Ik vond het vermoeiend, maar dan eerder mentaal dan fysiek omdat je aan 100 dingen tegelijk moet denken. Maar wel enorm leuk, het gaf me zin in meer!
Ook de opera-sessie was eens iets anders. We leerden onze ademhaling en stem anders gebruiken en mochten ons eens laten gaan op een echt opera-stuk. Gelukkig dat we zo'n goede muzikale ondersteuning kregen van Mieke, diegene die de sessie leidde. Zonder haar had het waarschijnlijk nooit zo goed geklonken.
Als afsluiter kregen we nog een stuk uit de opera 'Werther' te zien. Het was echt prachtig. Ik kreeg nog meer zin in de opera van woensdag. Tegen alle verwachtingen in geniet ik echt van het hele opera-gebeuren.
Ik kijk uit naar mijn eerste opera-ervaring.
maandag 6 december 2010
Het suikermuseum
Hoe de suikerbiet groeit, waar en hoe hij verwerkt wordt, alle mogelijkheden met suiker, enzovoort. Een koptelefoon die geactiveerd wordt via de infraroodstralen is je gids door het museum. Er worden ook veel filmpjes getoond en op het einde beland je in een gezellige shop vol suikerproducten.
Ik vond het leuk en heb echt veel bijgeleerd over de productie van suiker maar het was een beetje te lang. Na de 3e verdieping werd ik een beetje gek van de stem die de hele tijd in mijn oor aan het vertellen was. Ik had even rust nodig, maar het voordeel van zo'n luistergids is dat je je hoofdtelefoon gewoon kan afnemen en je oren even kan laten genieten van de stilte!
Een aangenaam bezoek maar een heel klein ieniemini beetje te lang...
Abonneren op:
Posts (Atom)