Semiramide

Woensdagochtend 8 december, na een heerlijke douche kijk ik met lichte pretoogjes naar mijn galakleed aan de kapstok. Voorzichtig trek ik het aan en leg de laatste haarlokken van mijn kapsel op zijn plaats, duffel me warm in en stap de deur uit.
Gelukkig is er niet al te veel wind. Ik stap mijn fiets op, jaja in mijn galakleed, en rij richting station.
Daar staan Sarah, Stef en Dorien al op het perron te wachten. Geregeld werpt er iemand een vreemde blik naar ons en denken wellicht: 'Wat hebben díe nu aan op een doodgewone woensdagmiddag?'
Wel, curieuzeneuzen, wij gaan naar de opera. Voor het eerst in ons leven. En ik brand van de nieuwsgierigheid.
Wanneer we binnenstappen in de Vlaamse Opera merk ik dat iedereen prachtig uitgedost is (ik had niks anders verwacht natuurlijk). Een prachtig zicht. Dat is een foto waard!

Eindelijk laat het gejaagde muziekje ons weten dat de voorstelling snel zal beginnen. Ik zoek me een goed plaatsje, de lichten worden gedoofd en de eerste noten klinken door de zaal. Steeds opnieuw denk ik 'Ja, nu gaat het doek opengaan' maar er gebeurt niks. Na 15 minuten is het dan eindelijk zover. In het begin van de voorstelling is het moeilijk om te volgen. De dialogen zijn lang en ingewikkeld wat het verhaal nogal onduidelijk maakt. Maar na 1 uur begin ik de grote lijnen te begrijpen. Ik geniet van het orkest, de mooie stemmen en het koor, dat ons een heus spektakel brengt. Je moet er wel constant met je hoofd bijblijven merk ik. Anders ontglipt je een detail dat cruciaal is om het verhaal te volgen.
Na ruim 2 uur opera is het tijd voor een pauze. Tijdens de pauze merk ik dat velen dezelfde problemen als ik ondervonden hebben: 'Waarover gaat het nu eigenlijk?'. Maar volgens mij heb ik de kern van het verhaal wel begrepen. Nog vlug even een glaasje water drinken (en hiervoor betaal ik €2, maar dat zal ook wel bij het hele opera-gebeuren horen zeker?) en dan kunnen we er terug tegenaan.
Nu iedereen zijn visie op het verhaal heeft gegeven kan ik een beetje beter volgen omdat er delen uitgelegd zijn die ik aanvankelijk niet zo goed begrepen had.
Het verhaal begon meer en meer vorm te krijgen en ik was nog steeds geboeid door het spektakel. Maar op den duur word je het opera-gezang gewoon en in de helft van het 2e deel krijg ik het moeilijk om te concentreren. Een zwak moment. De voorstelling loopt op zijn einde en de laatste noten worden gezongen.
Ik kijk op mijn horloge en merk dat de hele voorstelling in totaal 4 uur en 30 minuten heeft geduurd. Wow.

Nadien houden we onze eigen nabespreking. Wat hebben we opgemerkt, hoe zat de clou van het verhaal nu juist ineen en heeft iedereen het plot begrepen? Een zware klus, want er waren zoveel verschillende indrukken opgedaan dat de versies enorm van elkaar verschilden. Uiteindelijk konden we samen de puzzel toch leggen en ook de dag nadien werden ons nog dingen duidelijk.
Terug huiswaarts dan maar, maar deze keer wel met een enorme opera-ervaring rijker. Moe maar voldaan plof ik om kwart na acht in de zetel.
Het was prachtig, lang, maar prachtig.