Ik heb mijn mentor van het 6e leerjaar eens aan de tand gevoeld ivm de muzische inspanningen die mijn stageschool levert. En het verbaasde me hoeveel werk het schoolteam hierin stopt.
Om te beginnen heeft elke leerkracht een lijst waarop het volledige aanbod van muzische opvoeding staat. Wanneer ze een activiteit voltooid hebben zetten ze hierachter een kruisje.
Per deelgebied wordt er ook genoteerd wat men exact deed en welke doelen erbij horen. Deze worden dan op chronologische volgorde gezet (met de datum ervoor dus) zodat je het ook in de agenda van de leerkracht kan terugvinden.
De volledige leerlijn van muzische opvoeding is ook nog eens afgedrukt per graad (want op De Vlinderboom werkt men met graadsklassen: in de namiddag krijgen de leerlingen les per graad). Elke juf krijgt dus de afgedrukte versie waarin alle doelen van muzo staan. Als ze één van die doelen gerealiseerd hebben schrijven ze ook na dit doel de datum in de leerlijn.
Op vrijdagnamiddag worden er ook muzomomenten georganiseerd. Hieraan neemt de hele school deel (zowel de kleuters als de lagere schoolkinderen) en wordt er gewerkt rond een bepaald thema: masker, ballonnen, dieren, het bos, een kleur... Naar deze momenten kijken de kinderen echt uit, en ze zijn ook altijd heel geslaagd! Ik vind dit een leuk initiatief dat de hele schoolgroep dichter bij elkaar brengt.
Om te eindigen is er ook een apart muzorapport voorzien voor elke leerling. Daarop staan de 5 deelgebieden onder elkaar en de leerkracht moet 1 van de 4 'scores' aanduiden.
Deze zijn: het gaat nog moeilijk - je bent op de goede weg - het lukt al aardig - je hebt echt talent.
Zo krijgen de ouders een beeld van de muzische evolutie van hun kinderen.
Er wordt veel aandacht besteed aan een breed aanbod van alle muzische onderdelen. Bij elk muzomoment ligt de klemtoon op een ander deelgebied van muzo: beeldopvoeding, muzikale opvoeding, muzisch taalgebruik, bewegingsexpressie en / of dramatisch spel. Ook de leerkrachten zien er nauwkeurig op toe dat ze tijdens hun lessen zo'n gevarieerd mogelijk aanbod aanbieden en de kinderen kunnen zich volop uiten en inleven in de ander. Ze leren exploreren, waarderen, zich beheersen, muzische en kunstzinnige expressievormen ontdekken...
Ik vind De Vlinderboom een muzische school die veel inspanningen levert om hun muzische waaier zo breed mogelijk aan te bieden aan al hun leerlingen.
maandag 17 januari 2011
zondag 16 januari 2011
Zot van A
Iedereen was het erover eens: een prachtige film met een hooggeplaatste cast die bestond uit de beste acteurs van het moment.
Met welke verwachtingen stap ik de filmzaal binnen? Torenhoge verwachtingen.
Vol spanning wacht ik tot de film begint. Dan wacht ik tot ik verrast word door een onverwachte wending, vervolgens zoek ik een rode draad en dan.. de aftiteling.
Enkel de eerste verwachting (de film begon wel degelijk) werd ingelost. Ik miste bij deze zo hoog geprezen film een verrassing, een rode draad die niet aan het cliché voldeed, een doordenkertje, enige inspanning van de kijker om te volgen.
Dat was het dus niet. Ik was teleurgesteld. Het is zo'n typische feel-good movie. Nadenken? Geen noodzaak. Rode draad? Alle clichés die er bestaan over liefde, o ja, en de Sint.
Jan Verheyen heeft al enkele hoogstandjes gemaakt als het op films aankomt maar deze vond ik toch een van zijn mindere producties. Hij stelde me teleur.
Maar ja...
... en wie durft hem dat tegen te spreken?
Met welke verwachtingen stap ik de filmzaal binnen? Torenhoge verwachtingen.
Vol spanning wacht ik tot de film begint. Dan wacht ik tot ik verrast word door een onverwachte wending, vervolgens zoek ik een rode draad en dan.. de aftiteling.
Enkel de eerste verwachting (de film begon wel degelijk) werd ingelost. Ik miste bij deze zo hoog geprezen film een verrassing, een rode draad die niet aan het cliché voldeed, een doordenkertje, enige inspanning van de kijker om te volgen.
Dat was het dus niet. Ik was teleurgesteld. Het is zo'n typische feel-good movie. Nadenken? Geen noodzaak. Rode draad? Alle clichés die er bestaan over liefde, o ja, en de Sint.
Jan Verheyen heeft al enkele hoogstandjes gemaakt als het op films aankomt maar deze vond ik toch een van zijn mindere producties. Hij stelde me teleur.
Maar ja...
... en wie durft hem dat tegen te spreken?
Muzisch groeien?!
Hoe moet ik muzisch groeien?
Stap 1: Ga langs bij mevrouw Ivens.
Zij valt onmiddellijk met de deur in huis: knutsel nooit met je leerlingen, creëer met hen!
Ziezo, heel je lagere school carrière wordt hiermee van tafel geveegd. Daar gaan je knutselnamiddagen. Maar gelukkig komt er iets veel beters voor in de plaats: je eigen inbreng. Je kan, mag en moet de kinderen vrij laten, prikkels geven en dan hun eigen fantasie laten werken. Hen laten uitproberen en ontdekken, met vallen en opstaan, lukken en mislukken, tevredenheid en frustraties. Het kan, mag en moet allemaal.
Dit was voor mij een hele bevrijding, maar ook een beetje een schok: 'Ik kan helemaal niets moois maken.' Ook daar had ze direct een antwoord klaar: 'Moet het altijd adembenemend mooi zijn, is het soms ook niet voldoende om ervan te genieten en zelf allerlei dingen uit ter proberen?' Natuurlijk, het is zo voor de hand liggend dat je het al bijna over het hoofd zou zien. Genieten. Krijg je dankzij je proces een mooi eindresultaat, heel leuk. Heb je genoten van het proces maar is het resultaat niet altijd wat in je hoofd zat, niet erg, volgende keer beter, je hebt er dan toch iets uit bijgeleerd.
Kortom: vanaf nu ga ik genieten creëren en concentreer ik met op het proces, en niet op het eindproduct!
Stap 2: De praktijk.
Ook dit was veel vallen en opstaan. Iedere geslaagde les gaf me moed, meer ideeën, tips om mee te nemen naar de volgende les, inzicht in de onuitputtelijke fantasie van kinderen...
Het werkte. De kinderen genoten en waren vrij. Ze gingen aan de slag en kwamen creatief uit de hoek, verrassend en soms ook heel ontroerend wanneer ze apetrots hun werkjes voorstelden.
Deze les neem ik voor de rest van mijn leven als juf mee, het geeft mij en de kinderen vleugels!
Zo zag mijn muzobox eruit: mijn blik op de wereld is verruimd, vroeger keek ik vanop de grond en nu sta ik op een verhoog waardoor ik veel meer opmerk. Ook mijn rugzakje hangt altijd over mijn schouder, daarin zit die muzische inspiratie, die ideeën, de wil om te creëren en niet te knutselen. Mijn vleugels vooraan herinneren me eraan dat je creatief moet zijn, en de creativiteit van de kinderen de vrije loop moet laten gaan. Er zit zoveel in hen!
Stap 1: Ga langs bij mevrouw Ivens.
Zij valt onmiddellijk met de deur in huis: knutsel nooit met je leerlingen, creëer met hen!
Ziezo, heel je lagere school carrière wordt hiermee van tafel geveegd. Daar gaan je knutselnamiddagen. Maar gelukkig komt er iets veel beters voor in de plaats: je eigen inbreng. Je kan, mag en moet de kinderen vrij laten, prikkels geven en dan hun eigen fantasie laten werken. Hen laten uitproberen en ontdekken, met vallen en opstaan, lukken en mislukken, tevredenheid en frustraties. Het kan, mag en moet allemaal.
Dit was voor mij een hele bevrijding, maar ook een beetje een schok: 'Ik kan helemaal niets moois maken.' Ook daar had ze direct een antwoord klaar: 'Moet het altijd adembenemend mooi zijn, is het soms ook niet voldoende om ervan te genieten en zelf allerlei dingen uit ter proberen?' Natuurlijk, het is zo voor de hand liggend dat je het al bijna over het hoofd zou zien. Genieten. Krijg je dankzij je proces een mooi eindresultaat, heel leuk. Heb je genoten van het proces maar is het resultaat niet altijd wat in je hoofd zat, niet erg, volgende keer beter, je hebt er dan toch iets uit bijgeleerd.
Kortom: vanaf nu ga ik genieten creëren en concentreer ik met op het proces, en niet op het eindproduct!
Stap 2: De praktijk.
Ook dit was veel vallen en opstaan. Iedere geslaagde les gaf me moed, meer ideeën, tips om mee te nemen naar de volgende les, inzicht in de onuitputtelijke fantasie van kinderen...
Het werkte. De kinderen genoten en waren vrij. Ze gingen aan de slag en kwamen creatief uit de hoek, verrassend en soms ook heel ontroerend wanneer ze apetrots hun werkjes voorstelden.
Deze les neem ik voor de rest van mijn leven als juf mee, het geeft mij en de kinderen vleugels!
Dworp
Om eerlijk te zijn had ik aanvankelijk niet zoveel zin om dinsdagochtend op muzostage te vertrekken.
Toen we aankwamen vond ik het wel leuk dat we de omgeving en de gebouwen reeds kenden. Het was een aangenaam weerzien.
Dinsdagnamiddag kregen we onze eerste opdracht: een opera maken gebaseerd op een Griekse mythe. Hoe moesten we hier in godsnaam aan beginnen? Gelukkig hadden we reeds wat achtergrondinformatie over onze mythe: de Minotaurus, opgezocht. Eens we aan de slag gingen met het verhaal en het verwerkten met onze eigen ideeën kwam er langzaam maar zeker schot in de zaak. Iedereen kon zich goed vinden in zijn rol en we hebben over de grond gerold van het lachen tijdens de repetities. Het was enorm leuk, en al zeg ik het zelf, het resultaat mocht er wezen.
Die avond was een avondwandeling gepland. Maar diegene die nog veel werk hadden voor stages of iets anders mochten ook op het domein blijven om te werken. Hier maakte in dankbaar gebruik van, het had ook wel iets, iedereen achter zijn computer en werken maar! Je kon ook al eens tips vragen aan mensen die bij jou in de buurt zaten, kortom, het was een gezellige werksfeer. Toen de wandelaars terug huiswaarts keerden kregen we echter een golf van kritiek, misschien ook een beetje jaloezie, over ons heen. Dit raakte me heel erg. Ik vond het kwetsend om te horen hoe anderen reageerden op het feit dat we niet mee gaan wandelen waren. Gelukkig kregen we de steun van de lectoren en was ik toch heel blij dat ik zoveel werk heb kunnen verzetten die avond.
De volgende dag waren de frustraties van mijn medestudenten gelukkig al weggeëbd. In de voormiddag konden we onze Minotaurus opera nog eens oefenen en na lang wachten was het ook onze beurt om een generale repetitie te houden in 'De Put'. Wat lichten en een leuke achtergrond niet allemaal kunnen doen met je voorstelling! Fantastisch gewoon, het gaf me een echt actrice-gevoel. Woensdagnamiddag werden 3 operagroepen samengezet om enkele workshops voor kinderen in elkaar te boxen. In onze groep waren er genoeg mensen die er van bij het begin stevig hun schouders onder zette waardoor we snel een beeld hadden van hoe we het gingen aanpakken.
's Avonds brak dan de moment-suprème aan: onze opera. Wij waren groep 7 dus kon ik ervoor nog genieten van alle andere groepen. En dat genieten werd vermenigvuldigd met 50! Ik werd bijna letterlijk van mijn stoel geblazen door de adembenemende stukken die de anderen brachten! De meningen waren onverdeeld: het werd een hele mooie avond met allemaal prachtig uitgewerkte theaterstukken. We kunnen er wat van!
De bar zorgde voor een leuke afsluiter van deze dag: een klein feestje:
Donderdagochtend stond ons een nieuwe première te wachten: de workshops met de kinderen. Mijn groep maakte masker. We lieten hen binnenkomen en de kinderen gingen met hun ogen dicht op de grond zitten. De kinderen luisterden naar operamuziek terwijl ze zich voorstelden dat ze in een doolhof een vreselijk monster tegenkwamen. Nadien moesten ze dit monster maken in de vorm van een masker. Met opnieuw adembenemende resultaten als gevolg. Ik stond echt versteld van hun creativiteit! Tijdens de workshops had ik meestal het grootste deel op mij genomen, wat ik met veel plezier en motivatie deed, maar jammer genoeg moest ik dit ook tijdens het maken van het toonmoment doen. Dit vond ik een beetje jammer omdat ik ook gerekend had op een beetje steun van mijn medestudenten... Maar uiteindelijk was ook dit een geslaagde namiddag!
De kinderen trokken zingend huiswaarts en wij verzamelden om naar de filmfragmenten te kijken. Dit vond ik minder interessant. Enkel de eerste groep had zijn filmpjes gemonteerd en dat was echt aangenaam om naar te kijken.
Na het avondmaal ging iedereen naar de kamer om zich helemaal op te tutten want... de afterparty kwam eraan! Na een typische vrouwenfilm die aangekondigd werd met de zangstemmen van de lectoren zakte iedereen af naar de afterparty. Daar hebben we allemaal samen nog eens het beste van onszelf gegeven, maar deze keer op de dansvloer. Moe maar voldaan kroop ik die avond voor de laatste keer in mijn Dworp-bedje.
Vrijdagvoormiddag pakten we onze valiezen en gingen we nog even samenzitten met onze muzoboxen onder onze arm. Het was voor mij heel verrassend om te zien hoe de anderen hun muzische groei hadden voorgesteld. Geen enkele box leek in de verste verte niet op elkaar. De manier waarop iedereen gegroeid was kwam meestal wel op hetzelfde neer, maar toch vond ik het heel leuk!
Met een meer dan voldaan gevoel stapte ik de bus af in Sint-Niklaas en nam afscheid van mijn medestudenten. Dit was de laatste schoolactiviteit die ik met hen gedaan had, tot op de proclamatie allemaal!
Toen we aankwamen vond ik het wel leuk dat we de omgeving en de gebouwen reeds kenden. Het was een aangenaam weerzien.
Dinsdagnamiddag kregen we onze eerste opdracht: een opera maken gebaseerd op een Griekse mythe. Hoe moesten we hier in godsnaam aan beginnen? Gelukkig hadden we reeds wat achtergrondinformatie over onze mythe: de Minotaurus, opgezocht. Eens we aan de slag gingen met het verhaal en het verwerkten met onze eigen ideeën kwam er langzaam maar zeker schot in de zaak. Iedereen kon zich goed vinden in zijn rol en we hebben over de grond gerold van het lachen tijdens de repetities. Het was enorm leuk, en al zeg ik het zelf, het resultaat mocht er wezen.
Die avond was een avondwandeling gepland. Maar diegene die nog veel werk hadden voor stages of iets anders mochten ook op het domein blijven om te werken. Hier maakte in dankbaar gebruik van, het had ook wel iets, iedereen achter zijn computer en werken maar! Je kon ook al eens tips vragen aan mensen die bij jou in de buurt zaten, kortom, het was een gezellige werksfeer. Toen de wandelaars terug huiswaarts keerden kregen we echter een golf van kritiek, misschien ook een beetje jaloezie, over ons heen. Dit raakte me heel erg. Ik vond het kwetsend om te horen hoe anderen reageerden op het feit dat we niet mee gaan wandelen waren. Gelukkig kregen we de steun van de lectoren en was ik toch heel blij dat ik zoveel werk heb kunnen verzetten die avond.
De volgende dag waren de frustraties van mijn medestudenten gelukkig al weggeëbd. In de voormiddag konden we onze Minotaurus opera nog eens oefenen en na lang wachten was het ook onze beurt om een generale repetitie te houden in 'De Put'. Wat lichten en een leuke achtergrond niet allemaal kunnen doen met je voorstelling! Fantastisch gewoon, het gaf me een echt actrice-gevoel. Woensdagnamiddag werden 3 operagroepen samengezet om enkele workshops voor kinderen in elkaar te boxen. In onze groep waren er genoeg mensen die er van bij het begin stevig hun schouders onder zette waardoor we snel een beeld hadden van hoe we het gingen aanpakken.
's Avonds brak dan de moment-suprème aan: onze opera. Wij waren groep 7 dus kon ik ervoor nog genieten van alle andere groepen. En dat genieten werd vermenigvuldigd met 50! Ik werd bijna letterlijk van mijn stoel geblazen door de adembenemende stukken die de anderen brachten! De meningen waren onverdeeld: het werd een hele mooie avond met allemaal prachtig uitgewerkte theaterstukken. We kunnen er wat van!
De bar zorgde voor een leuke afsluiter van deze dag: een klein feestje:
Donderdagochtend stond ons een nieuwe première te wachten: de workshops met de kinderen. Mijn groep maakte masker. We lieten hen binnenkomen en de kinderen gingen met hun ogen dicht op de grond zitten. De kinderen luisterden naar operamuziek terwijl ze zich voorstelden dat ze in een doolhof een vreselijk monster tegenkwamen. Nadien moesten ze dit monster maken in de vorm van een masker. Met opnieuw adembenemende resultaten als gevolg. Ik stond echt versteld van hun creativiteit! Tijdens de workshops had ik meestal het grootste deel op mij genomen, wat ik met veel plezier en motivatie deed, maar jammer genoeg moest ik dit ook tijdens het maken van het toonmoment doen. Dit vond ik een beetje jammer omdat ik ook gerekend had op een beetje steun van mijn medestudenten... Maar uiteindelijk was ook dit een geslaagde namiddag!
De kinderen trokken zingend huiswaarts en wij verzamelden om naar de filmfragmenten te kijken. Dit vond ik minder interessant. Enkel de eerste groep had zijn filmpjes gemonteerd en dat was echt aangenaam om naar te kijken.
Na het avondmaal ging iedereen naar de kamer om zich helemaal op te tutten want... de afterparty kwam eraan! Na een typische vrouwenfilm die aangekondigd werd met de zangstemmen van de lectoren zakte iedereen af naar de afterparty. Daar hebben we allemaal samen nog eens het beste van onszelf gegeven, maar deze keer op de dansvloer. Moe maar voldaan kroop ik die avond voor de laatste keer in mijn Dworp-bedje.
Vrijdagvoormiddag pakten we onze valiezen en gingen we nog even samenzitten met onze muzoboxen onder onze arm. Het was voor mij heel verrassend om te zien hoe de anderen hun muzische groei hadden voorgesteld. Geen enkele box leek in de verste verte niet op elkaar. De manier waarop iedereen gegroeid was kwam meestal wel op hetzelfde neer, maar toch vond ik het heel leuk!
Met een meer dan voldaan gevoel stapte ik de bus af in Sint-Niklaas en nam afscheid van mijn medestudenten. Dit was de laatste schoolactiviteit die ik met hen gedaan had, tot op de proclamatie allemaal!
Abonneren op:
Posts (Atom)