Semiramide

Woensdagochtend 8 december, na een heerlijke douche kijk ik met lichte pretoogjes naar mijn galakleed aan de kapstok. Voorzichtig trek ik het aan en leg de laatste haarlokken van mijn kapsel op zijn plaats, duffel me warm in en stap de deur uit.
Gelukkig is er niet al te veel wind. Ik stap mijn fiets op, jaja in mijn galakleed, en rij richting station.
Daar staan Sarah, Stef en Dorien al op het perron te wachten. Geregeld werpt er iemand een vreemde blik naar ons en denken wellicht: 'Wat hebben díe nu aan op een doodgewone woensdagmiddag?'
Wel, curieuzeneuzen, wij gaan naar de opera. Voor het eerst in ons leven. En ik brand van de nieuwsgierigheid.
Wanneer we binnenstappen in de Vlaamse Opera merk ik dat iedereen prachtig uitgedost is (ik had niks anders verwacht natuurlijk). Een prachtig zicht. Dat is een foto waard!

Eindelijk laat het gejaagde muziekje ons weten dat de voorstelling snel zal beginnen. Ik zoek me een goed plaatsje, de lichten worden gedoofd en de eerste noten klinken door de zaal. Steeds opnieuw denk ik 'Ja, nu gaat het doek opengaan' maar er gebeurt niks. Na 15 minuten is het dan eindelijk zover. In het begin van de voorstelling is het moeilijk om te volgen. De dialogen zijn lang en ingewikkeld wat het verhaal nogal onduidelijk maakt. Maar na 1 uur begin ik de grote lijnen te begrijpen. Ik geniet van het orkest, de mooie stemmen en het koor, dat ons een heus spektakel brengt. Je moet er wel constant met je hoofd bijblijven merk ik. Anders ontglipt je een detail dat cruciaal is om het verhaal te volgen.
Na ruim 2 uur opera is het tijd voor een pauze. Tijdens de pauze merk ik dat velen dezelfde problemen als ik ondervonden hebben: 'Waarover gaat het nu eigenlijk?'. Maar volgens mij heb ik de kern van het verhaal wel begrepen. Nog vlug even een glaasje water drinken (en hiervoor betaal ik €2, maar dat zal ook wel bij het hele opera-gebeuren horen zeker?) en dan kunnen we er terug tegenaan.
Nu iedereen zijn visie op het verhaal heeft gegeven kan ik een beetje beter volgen omdat er delen uitgelegd zijn die ik aanvankelijk niet zo goed begrepen had.
Het verhaal begon meer en meer vorm te krijgen en ik was nog steeds geboeid door het spektakel. Maar op den duur word je het opera-gezang gewoon en in de helft van het 2e deel krijg ik het moeilijk om te concentreren. Een zwak moment. De voorstelling loopt op zijn einde en de laatste noten worden gezongen.
Ik kijk op mijn horloge en merk dat de hele voorstelling in totaal 4 uur en 30 minuten heeft geduurd. Wow.

Nadien houden we onze eigen nabespreking. Wat hebben we opgemerkt, hoe zat de clou van het verhaal nu juist ineen en heeft iedereen het plot begrepen? Een zware klus, want er waren zoveel verschillende indrukken opgedaan dat de versies enorm van elkaar verschilden. Uiteindelijk konden we samen de puzzel toch leggen en ook de dag nadien werden ons nog dingen duidelijk.
Terug huiswaarts dan maar, maar deze keer wel met een enorme opera-ervaring rijker. Moe maar voldaan plof ik om kwart na acht in de zetel.
Het was prachtig, lang, maar prachtig.

Diva

Zo voelde ik me vandaag. Een diva.
We kregen een verbluffende sessie stijldans.
Stap voor stap werden we ondergedompeld in de wals. Eens ik en Dorien, mijn danspartner, de individuele stappen onder de knie hadden konden we beginnen aan het echte werk. Maar dat was helaas iets moeilijker. De basispas aan de forward koppelen ging nog vlot, maar eens we met de reverse begonnen sloegen we alles door elkaar. Je moet je echt concentreren terwijl je aan het dansen bent en er natuurlijk ook voor zorgen dat je op de maat van de muziek beweegt.
Een hele klus die we na de 2 uur nog niet onder de knie hadden. Maar we hebben ons voorgenomen om in de kerstvakantie verder te oefenen zodat we op nieuwjaarsavond kunnen schitteren op de Zeelse dansvloer. Onze eigen missie.
Ik vond het vermoeiend, maar dan eerder mentaal dan fysiek omdat je aan 100 dingen tegelijk moet denken. Maar wel enorm leuk, het gaf me zin in meer!

Ook de opera-sessie was eens iets anders. We leerden onze ademhaling en stem anders gebruiken en mochten ons eens laten gaan op een echt opera-stuk. Gelukkig dat we zo'n goede muzikale ondersteuning kregen van Mieke, diegene die de sessie leidde. Zonder haar had het waarschijnlijk nooit zo goed geklonken.
Als afsluiter kregen we nog een stuk uit de opera 'Werther' te zien. Het was echt prachtig. Ik kreeg nog meer zin in de opera van woensdag. Tegen alle verwachtingen in geniet ik echt van het hele opera-gebeuren.
Ik kijk uit naar mijn eerste opera-ervaring.

Het suikermuseum

In het imposante gebouw waar je maar liefst 4 verdiepingen vol suiker-weetjes vindt kom je werkelijk alles te weten over suiker.
Hoe de suikerbiet groeit, waar en hoe hij verwerkt wordt, alle mogelijkheden met suiker, enzovoort. Een koptelefoon die geactiveerd wordt via de infraroodstralen is je gids door het museum. Er worden ook veel filmpjes getoond en op het einde beland je in een gezellige shop vol suikerproducten.

Ik vond het leuk en heb echt veel bijgeleerd over de productie van suiker maar het was een beetje te lang. Na de 3e verdieping werd ik een beetje gek van de stem die de hele tijd in mijn oor aan het vertellen was. Ik had even rust nodig, maar het voordeel van zo'n luistergids is dat je je hoofdtelefoon gewoon kan afnemen en je oren even kan laten genieten van de stilte!

Een aangenaam bezoek maar een heel klein ieniemini beetje te lang...

Naakt doe ik de afwas

Zaterdag 4 december 2010 ben ik naar de voorstelling van Jelle Cleymans zijn nieuwe cd 'Naakt doe ik de afwas' gaan kijken.
Het was even schrikken toen we merkten dat onze plaatsjes op de 2e rij waren. Vlakbij het podium..
Maar eens de eerste noten door de zaal klonken was het genieten van begin tot einde.
Ik had niet verwacht dat het zó goed ging zijn. Zijn stem bezorgde me kippenvel en ook de muzikanten waren adembenemend. Ze gingen helemaal op in de muziek en de blazers, gespeeld door Jan Cleymans(Jelle's vader), namen je helemaal mee met hun enthousiasme.

Je merkte dat Jelle's vader een grote invloed op zijn muzikale carrière heeft gehad. Zijn jazz-soul heeft hij duidelijk aan zijn zoon meegegeven. Tijdens 1 nummer speelden vader en zoon zelfs samen de klarinet. Maar mijn grote favoriet was de saxofoon. De weemoed die het instrument me bezorgde was bijna verslavend.
Jelle heeft een prachtige stem en zijn muzikanten staan als een swingend blok achter hun frontman.
Een streling voor het oog en het oor.

Kortom: een echte aanrader. Ik kon dan ook niet laten om na de voorstelling een gesingeerd exemplaar van zijn cd te kopen...
Hieronder vind je alvast een voorsmaakje met 'Labiel'